Medisch adviseur op de filmset

Als je als Netflix voor tonnen een Spaanse serie laat maken, kun je dan niet voor een paar honderd euro een medicus naar je script laten kijken en een adviseur op de set inhuren? Bij de Netflix-serie El refugio atómico vonden ze het niet nodig. Die gemiste kans leidde tot beschamende blunders.

Even de situatie: als een wereldwijde atoomoorlog dreigt uit te breken, vlucht een groep miljonairs naar een veilige atoombunker onder water. Bij een vechtpartij slaat een rijkeluiszoon een van de bunkermedewerkers knock-out.

Flatline

De man wordt naar de pikdonkere ziekenboeg gebracht en meteen willekeurig volgeplakt met elektroden. Diagnose: een flatline. Dus beginnen ze meteen met basale reanimatie, zou je denken. Maar nee; ze blijven paniekerig bedenken wat ze gaan doen. Totdat uit het niets een ritme opduikt.

We kijken mee op de monitor van Optomic: het Spaanse bedrijf dat KNO-apparatuur verkoopt. Geen patiëntmonitoren. Alle meetwaarden zijn gevuld, terwijl de patiënt alleen vier elektroden op zijn borst geplakt heeft gekregen. Geen bloeddrukmanchet, geen capnograaf-neusbril, geen pulsoxymeter en geen thermometer. De meetwaarden verschijnen op miraculeuze wijze op het scherm.

Even afgezien van het feit dat het hartritme geen P-toppen heeft, de MAP wordt aangegeven als NBP, de alarmgrenzen van de capnograaf wel ruim zijn, reageren ze niet op wat er te zien is op de monitor. Anders hadden ze het traumaslachtoffer wel wat zuurstof gegeven.

Lichtstijve pupillen

Gelukkig is een van de bunkermiljonairs een verpleegkundige in opleiding. De redder in nood spoedt zich naar de kleine ziekenboeg. 'Zijn pupillen zijn sterk vergroot' concludeert ze, 'Ze reageren niet op licht.' Ik heb er geen verstand van, maar volgens mij zijn de pupillen helemaal niet 'sterk vergroot'. Eerder wat aan de kleine kant. Dat is niet zo verwonderlijk met al die filmlampen in je gezicht.

Terwijl de bunkercrew in de groene ogen van hun bewusteloze collega staren, begint de patiënt in te kachelen. Zijn bewustzijnsniveau wordt beoordeeld. Let wel, de man opent zijn ogen niet, is slap en praat of kreunt niet. Hij is volkomen levenloos. Een GSC-score van 3 dus. Maar de zuster in spé denkt daar anders over. 'Zou hij in coma kunnen liggen?', vraagt een bezorgde collega. 'Ik denk het niet', antwoordt de zuster, 'de symptomen komen niet overeen met de Glascow-schaal'. Goh.

KNO-arts

De crew beseft dat specialistische medische zorg nodig is. 'Een KNO-arts is niet voldoende', terwijl op de achtergrond de KNO-monitor een verontrustend beeld laat zien. De verpleegkundige in opleiding diagnosticeert dat de luchtweg is geblokkeerd waardoor er cerebrale hypoxie ontstond, dat leidde tot een 'neurologische shock'. Ik zou eerder denken dat de klap leidde tot de neurogene shock, maar goed.

De ABC wordt aan de kant geschoven. De geblokkeerde luchtweg, de oorzaak, wordt niet vrijgemaakt en de man krijgt nog steeds geen zuurstof en wordt niet gevuld. Maar de zuster in opleiding komt met hét wondermiddel: ''Hij heeft atropine nodig'. Ze zuigt 2 ml op en injecteert dat in één keer in een de bovenarm. Binnen een halve minuut met spannende muziek en ECG-piepjes, doet de patiënt zijn ogen open. Happy end.

Conclusie

Is de serie, op mijn muggenzifterijen na, wel leuk? Jazeker. Maar El refugio atómico is vooral slordig gemaakt en bevat te veel onlogische verhaalelementen om geloofwaardig te zijn. De waarheid achter de bunker komt voor de kijker al snel aan het licht maar de verhaallijnen die zich ontspinnen zijn het bekijken zeker waard. De romantische verhaaltjes halen de spanning van een goede thriller weg. Maar al met al, een leuk concept. En: als ik er ernstig aan toe ben ga ik ook naar een Netflix-ziekenboeg. Dan komt het wel goed.

(Gratis tip voor de El refugio atómico-makers: Dexamethason is géén pijnstiller.)

Alle foto's zijn screenshots uit aflevering 4 van de Netflix-serie El refugio atómico.