Een serieuze evenementenzorgorganisatie levert zorg die het beste bij een bepaald evenement past: maatwerk. Maar vergunningverleners (de gemeenten) blijven soms volhouden aan de norm '1 EHBO'er per 1000 bezoekers met een minimum van twee'. Hoog tijd om die norm ten grave te dragen en risicogericht beleid te voeren.
Een dance event in de buitenlucht met tienduizend bezoekers is iets heel anders dan een braderie met evenveel bezoekers die even lang duurt. Dat snapt iedereen. Toch vind je soms op vergunningen nog steeds dezelfde 1-per-1000-norm terug voor verschillende evenementen. Maar tien EHBO'ers op het dance event is te weinig en op de braderie veel te veel.
1-per-1000-norm De GHOR (Geneeskundige Hulpverleningsorganisatie in de Regio) adviseert de gemeenten die de vergunning afgeven over de inzet van zorgverleners bij grote evenementen : de zogenoemde B- en C-evenementen. En meestal komt daar een beargumenteerd advies uit. Maar niet zelden duikt ook het standaardadvies van 1-per-1000 op.
De GHOR-adviezen worden vrijwel altijd één-op-één overgenomen door de gemeente. Dat is logisch, want als het fout gaat kan de burgemeester -die uiteindelijk de evenementen-vergunning tekent- zich achter de GHOR verschuilen.
Gemeenten vragen meestal geen advies bij de GHOR als het gaat om kleine evenementen: de A-evenementen. En daarover geeft de GHOR ook meestal geen ongevraagd advies, hoewel ze dat wel mogen. Het resultaat is altijd hetzelfde: op de vergunning staat dat er één EHBO'er moet zijn per duizend bezoekers.
Risicogericht Een risicogerichte aanpak levert de beste zorg op. Maar dat is nog best ingewikkeld. De evenementenzorgorganisatie moet de risico's inventariseren, de kans bepalen dat die risico's zich voordoen, de impact van die risico's (op de zorg) beoordelen, bepalen welke zorg nodig is (kwantitatief én kwalitatief) en dan de te leveren zorg in een operationeel plan voorbereiden. Moet je rekening houden met een vol passagiersvliegtuig dat op je dance-event met tienduizend bezoekers neerstort? Nee. Die kans is zo klein dat je gewoon kunt terugvallen op de bestaande (GRIP-)protocollen van de veiligheidsregio. Moet je rekening houden met drugs-intoxicaties? Ja: je weet vrijwel zeker dat een aantal bezoekers onderuit gaat na een pilletje te veel. Welke zorg hebben die bezoekers dan nodig? Is EHBO voldoende of moeten ze aan de monitor door een (specialistisch) spoedzorgverpleegkundige bewaakt worden? Dat laatste heeft natuurlijk de voorkeur. Maar hoeveel plegen moet je dan inzetten?
Blik huisartsen
Een risicogericht beleid vergt kennis, inzicht en ervaring van de opsteller van een geneeskundig zorgplan. Met een parkeerplaats vol ambulances, een blik huisartsen, een berg EHBO'ers en een colonne verpleegkundigen kun je menig evenement wel aan. Maar die overkill is voor de organisator onbetaalbaar en voor de zorgleveranciers (veelal) onhaalbaar.
Door een risicogerichte benadering -maatwerk voor elk evenement- wordt een balans tussen zorgvraag en zorgaanbod gerealiseerd. Dat is een van de belangrijkste uitgangspunten van de (geprezen en verguisde, maar altijd gehanteerde) Veldnorm Evenementenzorg. U vraagt, wij draaien
Maar wat als je als serieuze evenmentenzorgorganisatie (EZO) je risicogebaseerde zorg niet terugvindt in de vergunning? Een voorbeeld: bij een evenement met 15.000 bezoekers wil de EZO twee ambulance-teams, twee spoedzorg- verpleegkundigen en acht EHBO'ers inzetten, maar op de vergunning staat dat 15 EHBO'ers voldoende is(de 1-op-1000-norm). Wat doe je dan als EZO? Wíl je de zorg dan wel gaan leveren?
Het zijn inkomsten (zeker voor commerciële bedrijven) en het gaat soms ook om goede klanten. Maar 'U vraagt, wij draaien' is nooit het beste voor de patiënten. En áls het fout gaat is het geen excuus in de competitieve wereld van de evenementenzorg. 'Ja, de organisatie wilde drie EHBO'ers en die hebben wij gewoon geleverd, dus het is hun eigen schuld' kost je als (commerciële) EZO de kop.
De oplossing voor de spagaat ligt bij de GHOR. Als de EZO het risicogerichte geneeskundig zorgplan aanlevert aan de GHOR dan hoeft die alleen het plan te beoordelen en goed te keuren. Of aan te passen.
Naar beneden aanpassen zullen ze niet snel doen: als je een Ferrari aangeboden krijgt, ga je niet in een Lada rijden. En over het verhogen van de eisen in het GHOR-advies zou met de EZO overlegd moeten kunnen worden. De vakkundigheid en ervaring van de GHOR-medewerkers en hun bekendheid met de EZO's, moeten voldoende zijn om te kunnen herkennen of een EZO een slaatje wil slaan uit een evenement: een Ferrari verkopen terwijl een Lada voldoende is.
En kom je er niet uit, dan moet je als EZO de ruggengraat hebben om te zeggen: op die manier doe ik het niet. Dat is commercieel onhandig, maar het is de enige professionele houding.
Even wennen Het advies van de GHOR zou gebaseerd moeten zijn op het zorgplan van de EZO, nadat er tussen EZO en GHOR overleg geweest is. De consensus tussen de GHOR en EZO zou naar de gemeente gestuurd moeten worden. Standaard-adviezen mogen in de shredder en de 1-op-1000 norm is verleden tijd.
Zo omdenken is even wennen. Zowel voor de GHOR als voor de EZO's en organisatoren. Maar het levert de beste zorg op voor de bezoekers van en deelnemers aan evenementen.